دایانا یکی از بازیکنان انجمن ملی بسکتبال زنان امریکا (WNBA) است که در باشگاه فونیکس مرکوری بازی می کند. او و دیگر بازیکنان تیم ملی بسکتبال امریکا توانستند مدال طلای بازی های المپیک 2008 پکن را برای کشورشان به ارمغان بیاورند. این جوابیه را در زیر بخوانید:

روز شنبه با خواندن نوشته ملیسا روهلین با عنوان " چرا این زن به بسکتبال و نه به WNBA علاقه دارد؟" تمام آرزوها و اشتیاق من برباد رفت. صحبت از بدترین و سخت ترین بخش های این مقاله آسان نیست اما می توان این موارد را ذکر کرد: 1) این دیدگاه خیلی قدیمی و منسوخ شده است. 2) یک زن به حضور اینچنین حرفه ای و دشوار زنان در یکی از عرصه های زندگی علاقه ای ندارد. 3)و این واقعیت که افراد زیادی هستند که از چنین دیدگاهی برخوردارند.

با این حال من هم با بخشی از صحبت های روهلین موافقم: اینکه انجمن ملی بسکتبال مردان NBA بهترین بازیکنان و حرفه ای ترین بسکتبال جهان را دارد و اینکه ورزش زنان بسیار کمتر از ورزش مردان در رسانه ها پوشش داده می شوند. البته این موارد هم بسیار واضح و روشن است و هر کسی می تواند آن را به خوبی دریابد.

با این حال، چیزی که همه از آن آگاهی ندارند این است که WNBA از بهترین و حرفه ای ترین بسکتبال زنان جهان برخوردار است که گواه این مدعا هم 26 مدالی است که بازیکنان قدیمی و فعلی آن دریافت کرده اند. همچنین برخلاف دیدگاه روهلین، بسیاری بازی های WNBA را جذاب و سرگرم کننده می دانند. WNBA در دوازهمین سال خود، قدیمی ترین و موفق ترین لیگ ورزش حرفه ای زنان در امریکاست و علت آن هم این است که بازی های WNBA سرگرم کننده و جذاب هستند.

شاید آن عده که با روهلین هم عقیده هستند و بازی های WNBA به نظرشان خسته کننده است، افرادی هستند که ذهن بسته و سنت گرایی دارند که حاضر نیست به WNBA این شانس را بدهد تا کلیشه ها را بشکند، بر ترس زنان برای حمایت از بسکتبال زنان غلبه کند و بر معضل همیشگی یعنی عدم پذیرش و استقبال مردان از ورزش زنان فائق آید. شاید آنها، طرفداران واقعی بسکتبال نیستند و فقط فکر می کنند که عاشق بسکتبال هستند. باورش سخت است که کسی طرفدار بسکتبال باشد اما بازی های WNBA برایش خسته کننده به نظر بیاید. این درست که کسی که طرفدار NBA است علاقه ای به لیگ ما نداشته باشد. اما طرفداران واقعی بسکتبال که این رشته ورزشی را چیزی بیش از حرکات ورزشی خاص آن، بازیکنانش و شخصیت ها می دانند، از تمام بازی های بسکتبال در هر سطحی حتی بین تیم های سطح پایین دانشگاهی لذت می برند بدون اینکه تنها جذب تبلیغات شوند.

درست است که خیلی ها بازی های NBA را جذاب تر و سرگرم کننده تر می دانند اما این به معنی این نیست که بازی های WNBA جذاب و سرگرم کننده نیست. این ناامید کننده است که بعضی ها، حتی زنانی مانند روهلین هنوز ما و لیگ مان را خواهران کوچک NBAبه حساب می آورند. تاکید بر مواضعی که روهلین در نقد بازی های WNBA اشاره کرده نه تنها تبعیضات جنسی کهنه را نادیده می گیرد بلکه اصلی ترین تفاوت این دو لیگ یعنی تفاوت در سابقه فعالیت و تمرین را رد می کند.

می خواهم نظر روهلین را در مورد زنان ورزشکار و ستاره ای مثل سرنا ویلیامز، آلیسون فلیکس یا دارا تورس که بهترین های جهان هستند و شهرتی جهانی دارند بدانم. روهلین تفاوت آنها با همتایان مرد خود در سرعت و قدرت را چطور تعبیر می کند!؟

WNBA هفته دوازدهم خود را جشن می گیرد. پوشش بازی های آن در تلویزیون ملی 19% و فروش پیراهن های آن 46% افزایش داشته است. استقبال مردان و زنان 18 تا 34 ساله از پخش بازیهای این لیگ در ESPN2 به ترتیب 28 و 71 درصد رشد داشته است. با مراجعه به استادیوم و یکی از بازی های این لیگ، بازیکنان NBA را می بینید که برای تماشای رقابت دو تیم بسکتبال حرفه ای زنان آمده اند.

من تمام کسانیکه خود را طرفدار بسکتبال یا حتی ورزش می دانند را به دیدن بازی های پلی اف 2008 لیگ WNBA دعوت می کنم که با اطمینان کامل می دانم آنها و دیدگاهشان نسبت به بازی های این لیگ را به چالش می کشد. به اصحاب رسانه و اسپانسرها توصیه می کنم که یکی از بازی های فینال این لیگ را از ابتدا تا انتها تماشا کنند، مطمئناً لذت خواهند برد و در نتیجه، زمینه برای حمایت و تشویق بیشتر از WNBA و پوشش بیشتر آن در رسانه ها فراهم خواهد شد.