این در حالیست که این روزها در کل دنیا در مورد غیبت زنان ورزشکار عربستان سعودی در کاروان اعزامی این کشور به المپیک 2008 پکن بحث های زیادی می شود و تقریباً همه، متفق القول، مانع تراشی های روحانیون افراط گرای این کشور اسلامی را به باد انتقاد گرفته و رد می کنند و ناراحتی خود را از این موضوع ابراز می دارند که زنان در کشور عربستان نه تنها مجاز به حضور در مسابقات بزرگ جهانی نیستند بلکه ورزش دختران در دبیرستانهای این کشور نیز با مخالفت ها و ممنوعیت های متعددی روبروست. با این حال هیچ یک از این مخالفتها رنگ عمل نگرفته و هیچ اقدام جدی و مقتدرانه ای در مقابل آن صورت نمی گیرد.

تاکنون کشور عربستان سعودی هشت بار در بازیهای المپیک تابستانی حضور داشته و تا قبل از المپیک پکن، 122 مرد ورزشکار این کشور در المپیک شرکت کرده اند. در حالیکه تاکنون هیچ زنی در تاریخ این کشور المپیکی نشده است. رویکرد عربستان سعودی نسبت به زنان و از جمله زنان ورزشکار آنچنان افراطی و سخت گیرانه است که در رژه مراسم افتتاحیه این دور از بازیها به هیچ زنی از کشور میزبان اجازه حمل پرچم این کشور داده نشد. لازم به ذکر است که تقریباً در تمام کشورهای اسلامی دیگر، ورزش زنان، اگرچه با تحمل مشکلات و موانع فراوان، دنبال می شود.

سه سال پیش وزارت آموزش عربستان سعودی، که تحت سلطه کامل افراطیون مذهبی اداره می شود، با پیشنهاد افزودن برنامه های تریبت بدنی و فعالیت ورزش در مدارس دخترانه مخالفت کرد. زنان این کشور همچنین مانند زنان برخی دیگر از کشورهای مسلمان اطراف خلیج فارس، تنها می توانند در باشگاه هایی فعالیت ورزشی داشته باشند که تنها به زنان اختصاص دارد و زنان به هیچ عنوان نمی توانند برای تشوق تیم های ورزشی در استادیوم ها حضور پیدا کنند.

بد نیست اشاره ای هم داشته باشیم به کتابی که محمد الهبدان در سال 2006 در مخالفت با ورزش زنان به چاپ رساند. او پیش از این در گفتگو با رویترز گفته بود: "ورزش زنان از جمله مواردی است در جهت خواست کافران غربی. نقشه آنها این است که زنان مسلمان را فریب دهند و آنها را از خانه هایشان بیرون بکشند و کم کم حجاب آنها را هم بردارند." او در کتاب خود حتی پا را فراتر گذاشته و ادعا می کند دختران وقتی یکدیگر را در شلوارهای کشی تنگ و تاپ می بینند ممکن است به گناه بیفتند و معتقد است دختران "خوب" سعودی هرگز بیرون از خانه خودشان لباسشان را در نمی آورند!

کاندوليزا رايس وزير امور خارجه امريکا نیز در گفتگو با شبکه ان بی سی، ابراز اميدواری کرد زنان عربستان سعودی روزی بتوانند در بازی های المپيک به رقابت بپردازند. رایس به دو کشور مسلمان عراق و افغانستان اشاره می کند که روزی در انها هم ورزش زنان با ممنوعیت ومواجه بود اما امروز این دو کشور نیز مانند بسیاری دیگر از کشورها زنان ورزشکار خود را روانه المپیک کرده اند.

با تمام این اوصاف، مهمترین سوالاتی که در ذهن نقش می بندد، در خصوص نحوه برخورد کمیته بین المللی المپیک با این کشورها است. به عنوان مثال چرا کمیته بین المللی المپیک در مقابل نقض قوانین منشور المپیک توسط کشورهایی مانند عربستان سعودی ساکت مانده و اقدامی صورت نمی دهد و همچنان اجازه می دهد که نمایندگان این کشورها در بین 110 عضو این کمیته حضور داشته و کرسی خود را حفظ کنند؟ چرا کمیته بین المللی المپیک درخواست بسیاری از فعالان حقوق بشر را نادیده می گیرد و کشورهایی که ورزش زنان در آنها با ممنوعیت مواجه است را تحریم نمی کند؟ پرسشهایی که بارها و بارها مطرح می شود اما تاکنون هیچ پاسخ جدی، واضح و قابل قبولی به آن داده نشده است.

راشد الحراوی که مدیریت کاروان اعزامی عربستان به المپیک پکن را به عهده دارد، پس از اعلام اینکه در این کاروان مثل همیشه هیچ زنی حضور نخواهد داشت، علت آن را مخالفت روحانیون بانفوذ و افراط گرا با ورزش زنان عنوان می کند و از اینکه مقامات این کشور هنوز به این موضوع جدی نپرداخته و آن را به بحث و بررسی نگذاشته اند انتقاد کرد.

با این حال افراد دلسوز زیادی هستند که برای اصلاح این وضعیت تلاش می کنند و با مشکلات فراوان در این راه قدم برمی دارند. لینا المینا و همسرش دو تن از کسانی هستند که دلسوزانه برای ورزش زنان در عربستان سعودی تلاش می کنند. آنها که در سال 2006، گروه جده یونایتد را تشکیل داده و مدیریت آن را به عهده دارند، هدف اصلی خود را ارتقای سطح ورزش زنان در پادشاهی عربستان سعودی، تلاش برای پرورش استعدادها و توانایی های زنان و نیز خلق قهرمانان ملی از بین آنها عنوان می کنند. لینا در این مورد می گوید: "از آنجایی که دین اسلام و پیامبر به ما سفارش می کنند که به فرزندان خود شنا، تیراندازی با کمان و سوارکاری بیاموزید، پس می توان مقابل برخی از مخالفتهای افراطیون ایستاد و آنها رد کرد."

وی همچنین بر این باور است که:" دولت عربستان با ورزش زنان مخالف نیست اما بعضی از فرقه ها و بخشی از فرهنگ رایج در جامعه با آن مخالفند. ما در هیچ جای دین خود نداریم که گفته شده باشد ورزش زنان یا رانندگی زنان ممنوع است و این ممنوعیت فعلی به تحریف ها و تفسیر های متحجرانه ایست که از دین می شود." لینا همچنین هدف اصلی خود را از ورزش کردن، حفظ سلامتی خود و نسل بعد از خود و نیز انجام حرکتی مفید برای جامعه دانست و یادآوری کرد که این هیچ منافاتی با اسلام ندارد.

اینگونه تلاش ها چندان هم بی نتیجه نبوده و مطمئناً با ادامه فعالیت و ایستادگی در برابر موانع و مخالفت ها، در آینده ای نه چندان دور شاهد تغییرات مطلوب خواهیم بود. به عنوان مثال در ماه آوریل گذشته فدراسیون سوارکاری عربستان سعودی، یک زن به نام آروا موتاباگانی را به ترکیب هیات اجرایی خود پذیرفت. درماه گذشته نیز سارا موواد به یکی از مناصب عالی رتبه لیگ فوتبال دانشگاهی در ریاض دست یافت. همچنین می توان امیدوار بود راهیابی و حضور نوال المتوکل، یک زن عرب و مسلمان تاریخ ساز در زمینه ورزش در هیات حاکمه کمیته بین الملل المپیک مقدمه ای باشد، برای توجه و تلاش برای بهبود وضعیت زنان ورزشکار مسلمان در کشورهای اسلامی و در کل دنیای ورزش.